Het is vrijdagavond en ik zit bedolven onder de bonnetjes, facturen en belastingbrieven aan de administratie achter mijn bureau. De realiteit lijkt wat cijfermatig op dit moment. Er waren ooit tijden, nog niet zo heel erg lang geleden, dat ik op dit tijdstip al een paar uur in de kroeg stond. In een studentikoze roes, om het echte leven nog eventjes uit te stellen. Das war einmal, verzucht ik terwijl ik nog een slok thee neem.

Iets later spring ik enthousiast op mijn Batavusfiets om op hoog tempo richting een pittoresk Amsterdams park te vlammen om toch nog maar even een drankje te nuttigen met een aantal andere dertigers. Mensen van bijna veertig zelfs. Sommige drank is wat exclusiever dan de standaard blikken Schultenbräu die vroeger tijdens de studententijd gedronken werden. De gesprekken zijn ook wat serieuzer dan een paar jaar eerder toen ik nog niet zo vaak over hypotheken en pensioenopbouw sprak. Maar ook mensen van bijna veertig komen na een paar glaasjes iets exclusievere drank nog op het onheilige idee om knetterhard deathmetal te draaien in een openbaar park. Om vervolgens vermanend toegesproken te worden door een dienstdoende oom agent die het daar overduidelijk niet mee eens is. Iets later dan gepland keer ik dan ook ergens gedurende de nacht terug richting huis.

Een dag later word ik laat in de middag wakker en loop naar de brievenbus om de zaterdageditie van een kwaliteitskrant daaruit te trekken. Ik voel me tien jaar jonger en ouder tegelijkertijd. Ik heb een droge mond, dichtgeplakte ogen en een licht bonkend hoofd. Het kan gelukkig dus nog, zo’n ouderwetse parkavond.

Een vrijdagblog maar dan op maandag? Waarom ook niet.

Ik was even afwezig inzake zaken die me wél geld opleveren. Aangezien dat nodig is voor het dagelijkse levensonderhoud. Alhoewel, niet altijd. Na thuiskomst ben ik namelijk de moestuin ingelopen op het dak van onze flat die mijn buurman en ik onderhouden. Je eigen groenten kweken werkt enorm ontspannend en het is erg fijn als je voor verse sla alleen maar even naar je tuin hoeft te lopen. De supermarkt is zo’n plek die ik stiekem het liefst vermijd. Niet omdat ik de mensen niet mag die daar werken en ook niet omdat ik supermarkten niet handig vind. Want handig zijn ze zeker. Maar het is zo uniform allemaal. De hele wereld wordt overal hetzelfde als je altijd maar alles overal kunt kopen.

Dat is aan de ene kant heel handig, want gewoon geld kunnen pinnen in de één of andere bananenrepubliek maakt reizen stukken makkelijker. Maar te ver doorschieten daarin is ook wel weer wat saai. Als ik in Afrika rondloop wil ik daar liever geen Albert Heijn tegenkomen. Dat is namelijk fijn voor de mondiale middenklasse maar kan funest zijn voor de lokale markt. En als ik in mijn moestuin groenten uit de grond haal wil ik dat ze er niet allemaal perfect rood en afgerond uitzien. Omdat dat moet worden er namelijk heel veel perfect eetbare groenten weggeflikkerd. Een beetje voeling met de dingen om ons heen is misschien wel verstandig in een tijd dat kinderen denken dat melk uit een fabriek komt en grote bedrijven meer te vertellen hebben dan politici. Zeker als we die mondiale productie-consumptiefabriek die economie heet een beetje onder controle willen blijven houden.

Daarbij is het leven zoveel leuker als je het niet laat leiden door hoe andere mensen je zeggen dat het zou moeten, is muziek zoveel gaver als je hem zelf speelt en smaken tomaten zoveel lekkerder als je ze net zelf geplukt hebt.